Naalala ko pa ‘yong dating tumingin ako sa salamin tapos naawa ako sa sarili ko dahil iniwan ako dati. 

Sabi ko pa sa sarili ko noon

“Tangina, kung nakikita ka lang nung babaeng nanakit sa ‘yo ngayon maaawa ‘yon eh. Bigla kang babalikan no’n.”

Ang lungkot nun kasi nakikita ko sarili kong humihikbi. Nakikita ko sarili kong lumuluha. Ang lakas maka pelikula gagiii! Sabi ko langya ang gusto mo lang naman mahalin ka pero ginago ka ng ganun lang? Tapos grabe hinga ko no’n sobrang lalim. Sobrang tampo ako sa mundo no’n. Gusto ko ipagsigawang malungkot ako pero hindi, naging matapang ako at sinarili ko lahat ‘yon. 

Sinasabi ko sa mga kaibigan ko na malungkot ako dati pero pag tinanong nila kung bakit hindi ko rin sila masagot. Parang tunay na pagmamahal hindi mo maipapaliwanag. Ganon din pala pag legit na nasaktan ka, wala kang eksaktong salitang mabubuo rin pero ramdam mo ‘yong mabigat na pakiramdam na akala mo tinitinik ka sa bawat oras na maalala mo siya.

Doon ko dati naramdam ‘yong sobrang pagod. Never kasi ako napagod kapag gusto ko ‘yong ginagawa ko or mahal ko yung tao eh. Ilu-look forward ko siya palagi kasi ‘yon yong nagpapasaya sa akin. Kaya nung nawala at naisip ko na kapag natulog ako ng gabing ‘yon, mag-isa na ako kinabukasan. Di mo alam gagawin kasi nasanay kang andyan eh. Nasanay kang bawat galaw mo andyan siya.

Di ko rin alam paano ko siya nalagpasan. Nagising ako isang araw parang bigla na lang ako walang pake eh. Namanhid puso ko kasi ‘yon na lang lagi naiisip ko at nararamdaman. Nasanay na lang siguro hanggang ‘yong sama ng loob ‘yong nagpatigas sa damdamin ko. Minsan, dala-dala ko pa rin ‘yon. Pero mas pinili ko pa ring magtiwala kasi wala namang mawawala. Wala namang kinalaman ‘yong mga bagong dadating sa mga nangyari dati kaya sana huwag ipasa sa kanila ‘yong galit or sisi. Mag hope ka na lang na hindi na nila gagawin ‘yon sa ‘yo. Kailangan mong mag risk, once and for all kailangan mo ulit maniwala sa pag-ibig.

Hindi mo pwedeng idahilan sa kanya na na trauma ka sa past mo. Dahil lahat naman may panget na past. At kaya tayo naghahanap ng bagong taong magmamahal satin eh para makalimutan yung past na yun at maging lesson na lang.

“Minsan maiisip mo na lang na parang lumipas yung panahon na parang walang nangyari sa inyo. Nakakalungkot isipin na parang wala ng katapusan yung kasiyahan na nadarama mo non. Yun bang hindi mo maiisip na baka bukas eh wala na siya. Talaga pala na minsan wala kang clue na bigla na lang mawawala sayo yung tao.”

Halimbawa, hindi mo first time magkaroon ng relasyon. Pero sobrang nagmahalan kayo ng una pero hindi nagwork. Tapos ngayon na maghahanap ka. Sobrang tataas standards mo dahil naranasan mong mahalin ng sobra at mapag effortan sa past mo. At dahil dun nahihirapan tayo maghanap at naiinip maghintay dahil nasanay ka na minsan sa buhay mo naging sobrang espesyal ka sa tao. Tumataas expectation mo at nag eexpect ka na kahit hindi na mahigitan yung effort ng past mo eh mapantayan man lang. 

Palagi nila sinasabing People Come and Go. Pero hindi ba’t nakakapagtaka na bakit may mga taong andito pa rin sa buhay natin? Tipong bago pa dumating yung mga taong yun eh andyan na sila. At nawala yung mga tao na yun eh nandyan pa rin naman sila. Ginawa mo naman best mo para manatili sila. Ginawa mo ang gusto nila. Pero sa huli talagang nawawala eh. Sadya bang kasabay ng paglipas ng panahon ang paglipas ng nararamdaman? Na ang mga taong nakakaranas na masaya sa relasyon eh yung mga taong nagtutulungan at hindi talaga hinahayaan ang isa’t-isa? Yun bang relasyon na hindi “one-sided love" yung mahal niyo talaga ang isa’t-isa at hindi dahil napilitan lang, pinagbigyan lang, o kaya naman naawa lang.

Kaya ba patuloy na single ang isang tao eh dahil ayaw niyang mag take ng risk masaktan uli? Na hindi alam ng taong single na yun na kahit sino naman ang taong makikilala mo eh once na nagmahal ka eh masasaktan at masasaktan ka uli? Kaakibat na yun eh na kaya nasasaktan tayo, nagseselos tayo, nagagalit tayo at nag-aaway tayo sa relasyon dahil gusto mong maayos yun at natatakot kang mawala siya sa buhay mo. Pero sa huli, dahil sa away na yun at intensyon mong ayusin eh umaalis na lang sila. At hindi na pinaglalaban ang relasyon na sana eh pang dalawahang taong nagmamahalan.

Swerte ka.

Sa lahat ng nakakabasa nito, swerte tayo. Know why? Kapag umalis ka ng bahay at napatambay ka sa lugar tulad ng sakayan ng Jeep. May makikita kang mga barker ng jeep na patuloy ang pagsigaw para maambunan ng limang pisong barya. Tumingin ka sa kanan eh may Ale na nagtitinda ng Palamig at sa harapan mo naman eh may lalakeng nagtitinda ng Pinya. Then uuwi ka ng bahay niyo may makakasalubong kang nagtitinda ng Yakult at hila ang karitela na puno ng Yakult. At paglagpas eh makakakita ka ng matandang Lalake na may dalang malaking FOAM or Aparador para ibenta sa inyo sa tapat ng initan. 

Kung iisipin mo, ang laki ng ginhawa ng buhay mo ikumpara sa kanila, pero they continue living right? 

Meaning.. Kung ano man yung problemang nararanasan natin eh kailangan nating tanggapin at hindi iwasan. Na kailangan nating isipin na yung mga bagay na hindi natin pinoproblema eh pinoproblema ng iba. Hindi ba’t nakakalungkot isipin na may mga taong iniwan lang ng JOWA nila eh gusto na nilang mamatay? Without knowing na swerte pa rin siya dahil maginhawa ang buhay niya? Na hindi dapat masyadong pinoproblema ang ganung klase ng problema? Na dapat sa likod ng nangyari sa kanya eh swerte pa rin siya sa buhay hindi tulad ng iba.

Minsan ba sumagi sa isip mo na nababasa mo to kasi swerte ka? Kasi may sarili kang Computer o kaya naman ay may pangbayad ka para makagamit ng Computer. Habang yung iba eh nasa labas ng bahay hindi magkanda ugaga buhayin ang pamilya o kaya mag hanapbuhay. And still sasabihin mong “Fuck I Hate this Life?" 

Sabi nga eh never take things for granted. Hindi lahat ng bagay na meron ka eh nararanasan din ng iba. Magpasalamat tayo na yung mga bagay na naabot ng buhay natin eh inaabot palang ng iba? 

Minsan, kailangan mong mapansin yung mga malilit na bagay para malaman mong malaking bagay na pala ang naibigay sayo. Still, we keep searching for more.

Nagmamahalan kahit hindi naman kayo.

Sobrang posible magmahal kahit hindi kayo, ganun naman ang ginagawa ng karamihan eh. Pero yung magmahalan kayong dalawa na hindi pala kayo? Mas kakaibang kwento hindi ba? Bakit nga ba pinipigilan ng dalawang tao maging sila gayunpaman na mahal nila ang isat-isa? Kasi kadalasan sa henerasyon natin ngayon, kapag mahal mo at mahal ka niya automatic magiging kayo na.

 Pero minsan nakakalungkot lang din at may mga balakid talaga kahit ano ang gusto mong gawin. Katulad ng relihiyon, pamilya, nakaraan etc. Hirap kalabanin ng mga yun, tipong kahit anong ipaglaban mo wala ka talagang magagawa kasi yun nga ang nakatadhana.

 Kaya  ayun, wala kang magagawa kundi tanggapin na lang kung ano ang nakasulat, tipong kahit anong gawin niyo wala kang magagawa kasi yun ang destiny niyo eh. Hindi pwede maging kayo, pero gustong gusto niyo  ang bawat isa.

 Bwisit lang yung ganung pakiramdam no? Dehins natin matanggap, pero kailangan.

Siguro nga na dalawang klase lang ang pagmamahal. Mahal at Hindi Mahal lang. Wala yung “siguro"? wala yung “ata"? wala yung “parang". Kasi sigurado ako na kapag naramdaman mo yung pagmamahal na yun sigurado ka agad eh. Alam mo sa sarili mong “shet nagmamahal na ko". Yun bang may kakaiba kang nararamdaman, lahat eh may ibig sabihin sa mga kinikilos niya. Siguro madalas tayong nasasaktan kasi akala natin mahal natin yung tao. Without knowing na na e eksayt lang pala tayo maging espesyal sa buhay ng isang tao. Kumbaga andun tayo sa point na gusto natin ng nilalambing tayo, may taong may oras sa atin, may taong mangangamusta. Pero habang tumatagal nawawala yung feelings na yun. Kumbaga nagsasawa ka dahil nakuha mo na ang gusto mo eh.

Parang sa gadget. Nung wala ka pa, hook na hook ka. Gusto mo magkaroon at parang hindi ka makatulog dahil gusto mo talaga ng gadget na yun. Pero nung nagkaroon ka na. Mga first week or first month eh halos hindi mo pakawalan, at habang tumatagal eh nawawalan ka na ng internes at nagkakaroon ka na ulet ng bagong gusto.

Parang ganun yung nangyayari sa tao. Masyado tayong curious kung ano ba ang kayang ibigay satin ng taong yun. Na hindi natin nalalaman kung mahal ba natin talaga. Sugod tayo ng sugod at sa huli nanlalamig tayo dahil hindi pala totoo ang nararamdaman. 

Minsan hindi mo rin alam kung tama ba yung term na “Minahal". Tipong kung mahal ka ng taong yun. Bakit ka iniwan? Kaya it’s either mahal ka talaga or hindi lang eh. Tipong hindi mo mararanasan maghabol kung mahal ka ng taong yun. Kasi kung totoo yung pagmamahal na nararamdaman mo sa kanya. Kung mahal ka niya. He/she will do the same way din eh. Talagang lesson lang ang magiging baon mo kapag hindi naging successful ang relationship na meron ka eh. 

Kaya dapat sa huli? Umiibig at Nagmamahal ka eh. Umiibig dahil gusto mo siya. At Nagmamahal dahil iingatan mo siya.